Ο επόμεν’ Χριστός

Ο επόμεν’ Χριστός

Ο επόμεν’ Χριστός, αλλά κομμουνιστής, λαϊκός
υπηρέτης, υλιστής, διαφαντευτής.
Εκείνος θα ‘ναι, ο επόμενος Χριστός,
που στη γης, σπορά θ’ αφήσει μέγα.
Ο επόμεν’ Χριστός, θα ‘ναι τα
εκατομμύρια αχτίδες του φωτός,
ο συμπαγής κατακόκκινος ήλιος.
Η θεά των ονείρων, στην αρχέγονη ελληνική γη.
Θα ‘ναι τα δισεκατομμύρια άτομα, ενωμένα και συγκροτημένα
σε μάζα, τρομερά σφιγμένη, στρογγυλεμένη,
και σαν τον ήλιο ‘ ανατέλλει, έτσι
κι μάζα θα κυριεύει στον πλανήτη,
Σαν διαφεντευτής, και λατρεύοντας την ηλιακή μάζα,
και την ανθρωπόμαζα.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Απ’ την ποιητική συλλογή το μέλλον το ανθηρό

Εμπρός για θύελλες μεγάλες.

Εμπρός για θύελλες μεγάλες.

Εμπρός για θύελλες μεγάλες,
λαέ.
Βάλε φτερά αετών, και πέταξε
στ’ ανέμους.
Γίνε κόκκινη φωτιά,
κι απ’ του Άδη έβγα,
πέρασε της κόλασης, σαν βόλι
σφήνωτο, και κάλπασε,
προς τις κόκκινες αυγές.
Εμπρός, σαν πύρινο ποτάμι λαέ,
πέρασε την αιωνιότητα,
ταξίδεψε μίλια φωτός.
Τα λίθινα χρόνια πατάς, βαδίζοντας
την αγέννητη ελπίδα, με την ατρύγητη
Άνοιξη, το θεόμελο της,
Να τρυγάς λαέ, στα λαϊκά ατρύγητα έτη φωτός,
στ’ ατέλειωτο μέλλον.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Απ’ την μέγάλη ενότητα ποιημάτων!

Η εξουσία δεν είναι όνειρο αναλώσιμο.

Η εξουσία δεν είναι όνειρο αναλώσιμο.

Η μάζα του νου, σε ετοιμότητα,
το μέλλον μας εδώ έχει σταματήσει.
Τ’ αγέρι, σταμάτησε να φυσά, το βούρκο
το τυλίγει, σαρώνει την παλιά και νέα γέννα.
Κοιτάτε δούλοι του 21ου αιώνα,
τα γκέμια είναι δίπλα σας,
τ’ ακουμπάτε, θωρείτε την πηκτή μαύρη ζωή σας.
Οπλιστείτε πολλών λιονταριών,
Μαζί κι αητών, δύναμη,
και με δύναμη ορμήστε.
Η εξουσία, δεν είναι όνειρο αναλώσιμο,
είναι πράξη επαναστατική.
Ουσία, υλιστική.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Δύναμη χιλιάδων αστεριών.

Δύναμη χιλιάδων αστεριών.

Πολλών βουνών, θυμό έχω,
δίχως τελειωμό,
νάτην, κραυγάζει στα
πελάγη, κι ο άδης
τη θωρεί, μήνυμα στέλνει
της πλάσης.
Στα χέρια του
τον κρατεί κ’ ‘ένα ουρανό
δύναμης.
Πολλών κρατήρων ηφαιστειακής
έκρηξης, έχω στα μάτια μου.
Ωωω Θεέ κι μάνα σου
σε μοιρολογάτε,
σαν να ‘σαι
δήμιος η αδελφός.
Σαν να ‘σαι
το αίμα η θυσία.
Πολλών ανέμων
θυμό έχω πάνω στις δύο μου
παλάμες,
ουρανών δύναμη,
και ηφαιστειακές εκρήξεις.
Ωωω Θεέ, δύναμη χιλιάδων
Αστεριών,
δίπλα την φέξη να δεις,
την γη την οργισμένη,
Την καλπασμένη άνοιξη μαζί
με την αυγή, κατακόκκινες,
να περνούν σαν αστραπές.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Θριαμβευτικά προς τη λαϊκή νίκη

«Θριαμβευτικά προς τη λαϊκή νίκη»

Στη γεννήτρα γη, η σπορά, άστραψε με μιας,
Στη φέξη του ουρανού.
Άνθισε το λουλούδι της άνοιξης,
Το μέλλον, τα άνθη των ωκεανών πλημμύρησαν,
Σαν τα εκατομμύρια μύρια άστρα.
Κι ο θρίαμβος, οργώνει τσ’ ουρανούς,
Σα να ‘ναι σπαθί ανέμου τους χωρίζει.
Κι μήτρα γης, μια φωτιά κραυγή έχει γίνει,
Και προχωρά προς τη λαϊκή νίκη

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Συλλογή Μεγάλη ενότητα ποιημάτων. «Ο άγιος Βαλεντίνος κι ο Αλέξης».

Ο άγιος Βαλεντίνος κι ο Αλέξης.
Δες, πως καβάλα πάνω στ’ άλογο,
Ο Βαλεντίνος έξω απ’ εδώ, ερωτεύει τα παραμύθια στους άξεστους,
Με τον Αλέξιο τον μέγα φαφλατά.
Δες πως μπαίνει στα σπαρτά, σαν λίβας και τα καίει,
Μα στο ζόρισμα του καλπασμού έκαψε την ουρά του.
Πω πω ο δυστυχής, τρέχει για να σωθεί μες’ στα σπαρτά,
Σα να είναι υπό επήρεια υποταγή,
Φωνάζει αφεντικό του.
Καπιτά – λιστή, καίγομαι, βοήθεια.
Κι αποτεφρωθέν κι ο Βαλεντίνος έξω απ εδώ
Κι ο Αλέξιος εντός.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η Λαμόγιο κατάσταση στην κοινωνία

Πως, Θεοί και φύση να μη θυμώνουν, να μην παίρνουν δόρυ,
Χτυπώντας τα γεννήματα τους, την ευλογία τους.
Πως το αίμα τόσων αθώων να μη γίνεται ποτάμι μέγα και τρανό, να κόβει τη νύχτα αιώνων, πως ο ήλιος ανατέλλει πάντα στην πλασμένη γη από πυλό, νερό αέρα οξυγόνο.
Ποιος έπλασε το ον, και δεν του ‘δωσε φωτιά στα φτερά να μην πετά, το ον, ή το λαμόγιο, είναι μιμητικό, λειτουργεί σαν αγέλη λύκων, κι όταν μένει άτροφο, λιμάζει από πείνα, γίνεται αδίστακτο θηρίο που τρομάζουν κι τίγρεις μπρος του.
Δεν είναι αν απορείς, τα όσα βλέπεις λαέ, μες στο σώμα σου.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ο θεριστής τ’ ονείρου

Ήρθε τη νύχτα, θεριστής, αγέλαστος, σαν να ‘σουν ουράνιος κομήτης και σαν ατρόμητος, πέρασες το ποτάμι της φωτιάς, και στην άψη τσ’ αστραπής, εκστόμισες μπεσόλογα, κιτάπια έδειξες απ τα παλιά, όταν πάταγες τα κορακοβούνια με τα βοτάνια τους, φέρνοντας θύμισες, μέσα απ’ την κραυγή της γης.
Ήσουν ο θεριστής του ονείρου, π’ άστραψε, και έφυγες στα βάθη της νυχτιάς.
Ήσουν θεός μέσα στην μπόρα της νυχτιάς και δύναμη κρατούσες θεϊσια και σαν άνοιξες φτερά, στα έσπασαν οι αόρατοι γίγαντες, με τις μεγάλες πατούχες των.
Τους λέγαν, μαύρη νύχτα.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Συλλογή: «Μεγάλη ενότητα ποιημάτων»

Θα ροδίσουν οι καιροί μπρος τα μάτια του μέλλοντος.
Τα μάτια τα’ αστραπής, αναγνώσκουν το μέλλον.
Τα μάτια της καταιγίδας γιγνώσκουν τη σπορά.
Τα μάτια των ανέμων σπέρνουν στα πέρατα το όνειρα των αδικημένων.
Κοίτα το τραγούδι, μελισσουργοί, στον καιρών τ’ αναπίσματα.
Γόνιμο φως, ξεφαίνεται, κι γης με λατρεία προσμένει.
Το ρόδισμα των καιρών, σήκωσε, γινόθεν
Μπρος στα μάτια του μέλλοντος.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Άνθρωποι σκυφτοί

Άνθρωποι σκυφτοί
Οντότητα η όν, βουλή η όχι,
πως θέλει των αστών το παραμύθι,
να θρεφτεί εις το μυαλό του κάθε ενός,
άνθρωποι σκυφτοί, κάτω από την μπότα των,
μισοσάπιοι, θέλουν ασημαντότητες,
πως το παραμύθι ενσαρκώνεται,
βλέπε το λαό ζυγό, με τις βαριές αλυσίδες.
Βλέπε, μια λέξη, δένει όλο το λαό, το φελλό,
Σε ανύποπτο χρόνο, μια λέξη και μοναδική,
Αριστερά.
Τι λάσπη πέφτει, τι μύθευμα από το οπορτουνιστικό
Τσικάτο.
Γκέμια λαέ, μη βλέπεις μόνο, πάρτα, η μάζα σε θωρεί,
με οργή οργίσου.

Μανώλης Δρακάκης Ποιητής Συγγραφέας μέλος της εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.